Ο Δήμος Νότιας Λευκωσίας - Ιδαλίου τίμησε τους πεσόντες και αγνοούμενους του.

Μισό αιώνα μετά από το μαύρο καλοκαίρι του 1974 και εξήντα χρόνια μετά από τα γεγονότα του 1964, βρισκόμαστε σήμερα εδώ, για να στείλουμε μήνυμα μνήμης και τιμής και να καταθέσουμε την ευγνωμοσύνη μας σε εκείνους που έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, σε όσους δολοφονήθηκαν άνανδρα από τους κατακτητές και σε εκείνους που ακόμα η τύχη τους αγνοείται.

Βρισκόμαστε εδώ, για να διατρανώσουμε το αίτημά μας, πως πενήντα χρόνια κατοχής είναι πολλά και πως επιτέλους η Τουρκία και το κατοχικό καθεστώς θα πρέπει να συνεργαστούν με τρόπο που οι ανοιχτές πληγές της εισβολής μετά από καθυστέρηση αρκετών δεκαετιών τουλάχιστον να επουλωθούν. Γιατί όσο ο χρόνος περνάει, οι πληγές βαθαίνουν για ολόκληρο τον κυπριακό ελληνισμό, αποδεικνύοντας πως τα χνάρια της Ιστορίας ούτε ξεθωριάζουν ούτε σβήνονται. Κάθε ιστορία που παραμένει αδιευκρίνιστη είναι μια ανοιχτή πληγή και δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε για την αλήθεια και την επιστροφή, για να δικαιώσουμε τον αγώνα και τη θυσία όλων αυτών των ανθρώπων, αλλά και των ανθρώπων που για μισό αιώνα ζουν στην προσφυγιά, κουβαλώντας όλοι τις ανθρωπιστικές πληγές και προεκτάσεις αυτής της τραγωδίας.

Σήμερα είμαστε εδώ, για να τιμήσουμε πεσόντες και αγνοούμενους που υπηρέτησαν στο έπακρο το ρητό του Θουκιδίδη στον Επιτάφιο του Περικλή, «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον». Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να έφυγαν από κοντά μας, όμως μας πρόσφεραν και θα συνεχίσουν να προσφέρουν στις επόμενες γενεές, στις δύσκολες εποχές που ζούμε, τον ορισμό του ευτυχισμένου, του ελεύθερου και του γενναίου ανθρώπου.

Τα διαμερίσματα του Νότιου Δήμου της Λευκωσίας, όπως ονομάζονται μετά την εφαρμογή της Μεταρρύθμισης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος. Αυτό αποδεικνύεται κι από τον μεγάλο αριθμό ανθρώπων, στους οποίους είναι αφιερωμένη η σημερινή εκδήλωση. Η εκδήλωση είναι αφιερωμένη σε 59 ψυχές. Σε 59 ανθρώπους που θυσιάστηκαν, για να μπορούμε εμείς σήμερα, έστω και υπό καθεστώς κατοχής της μισής μας πατρίδας, να ζούμε ελεύθεροι. 59 νέοι άντρες γεμάτοι ζωή, που στο κάλεσμα για υπεράσπιση της πατρίδας μας δεν δείλιασαν και ούτε δίστασαν, δήλωσαν παρόντες. Και παραμένουν παρόντες μέχρι σήμερα χάριν σε τέτοιες πρωτοβουλίες όπως η σημερινή, αλλά και μέσα στις καρδιές μας.

Ένα μεγάλο μέρος της σημερινής εκδήλωσης αφορά τους στρατιώτες του ηρωικού 305 Τάγματος Πεζικού (ΤΠ). Του Τάγματος που έδρευε στο Δάλι και αποτέλεσε την απαρχή της ηρωικής πορείας που θα ακολουθούσαν οι έφεδροι στρατιώτες που ανήμερα της πρώτης εισβολής, στις 20 Ιουλίου του 1974, έσπευσαν, για να καταταγούν, αισθανόμενοι το χρέος τους προς την Πατρίδα.

Οι ήρωες του 305 ΤΠ έπεσαν μαχόμενοι στην αμυντική γραμμή Μιας Μηλιάς-Κουτσοβέντη κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ακριβώς σαν σήμερα, πριν από πενήντα χρόνια, στις 14 Αυγούστου 1974, όταν οι βομβαρδισμοί των Τούρκων εισβολέων διέσπασαν την αμυντική γραμμή των στρατιωτών του 305 Τάγματος Πεζικού.

Ανάμεσα τους οι Αλαμπριώτες, Μιχάλης Γεωργίου, Στυλιανός Κυριάκου, πατέρας μάλιστα τεσσάρων παιδιών, ο Αγαθάγγελος Σταύρου, ο Παντελής Νικηφόρου, ο Νίκος Νικολάου, ο Ανδρέας Σάββα, ο Ανδρέας Χ’’Χριστοδούλου και ο Σωτήρης Ιωάννου από τον Πωμό, ο οποίος παντρεύτηκε στην Αλάμπρα, όπου με τη σύζυγο του απέκτησαν και ένα παιδί.

Ανάμεσα στους ηρωικά πεσόντες και αγνοούμενους του 305 Τάγματος Πεζικού ήταν και ο Παναγιώτης Καραγιώργη από την Ποταμιά, αλλά και οι Δαλίτες Μιχάλης Γρούτας, πατέρας δύο παιδιών, Δημήτρης Δημητρίου, πατέρας ενός παιδιού, Μιχαλάκης Σάββα, Αντώνης Ευθυμίου, Λοΐζος Ζαβού, πατέρας ενός παιδιού, Χαράλαμπος Θεοχάρους, Γεώργιος Μηλικούρης, Νίκος Τσελεπής, πατέρας ενός παιδιού, και Χριστάκης Χριστοδούλου, πατέρας δύο παιδιών. Από τα Λύμπια, στο 305 Τάγμα Πεζικού κατετάγησαν ο Ανδρέας Βαρνάβα, ο Πέτρος Ιωάννου, ο Δημήτριος Μαλακίδης, πατέρας ενός παιδιού, ο Θεόδωρος Μαυρόσαββας, πατέρας τριών παιδιών, ο Σάββας Σάββα, ο Γιώργος Σκουλιάς, πατέρας τριών παιδιών, ο Ιάκωβος Νεοφύτου, πατέρας ενός παιδιού, ο Κακουλλής Μουστάκα και ο Λούκας Δημητρίου, πατέρας δύο παιδιών.

Από το Πέρα Χωριό Νήσου και τη Νήσου, στο 305 ΤΠ κατετάγησαν ο Ανδρέας Κουρουνά, πατέρας δύο παιδιών, ο Χρίστος Κωστή, πατέρας ενός παιδιού, ο Γεώργιος Ρούσος και ο Ιωνάς Χρίστου.

Εκ των 31 εφέδρων του 305 ΤΠ, που είχαν ως κατοικία τις κοινότητες που συνθέτουν τον νέο Δήμο Νότιας Λευκωσίας-Ιδαλίου, έχουν ταυτοποιηθεί μέχρι σήμερα οι δεκαπέντε, ενώ αγνοείται η τύχη των υπολοίπων δεκαέξι.

Ο Σοφοκλής Γεωργίου από την Αλάμπρα έπεσε στις 14 Αυγούστου μετά από σφοδρές μάχες με τα τουρκικά στρατεύματα στην περιοχή του Αεροδρομίου Λευκωσίας, που ήταν στη ζώνη ευθύνης του 212 ΤΠ, στο οποίο κατετάγη ως έφεδρος.

Ο Σάββας Σαββίδης από το Δάλι υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία το 1974 και ήταν τοποθετημένος στην 181η Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού (ΜΠΠ), η οποία επιχειρούσε στο Συγχαρί. Στις 23 Ιουλίου η Μοίρα δέχθηκε επίθεση, με αποτέλεσμα τα ίχνη του να χαθούν. Τα οστά του εντοπίστηκαν σε εκταφές στην περιοχή και η ταφή του έγινε τον Απρίλιο του 2016.

Από το Δάλι ήταν και ο Χριστόφορος Σκορδής, ο οποίος κατετάγη ως έφεδρος στο 398 ΤΠ στην Κυθρέα, όπου πιάστηκε αιχμάλωτος των τουρκικών στρατευμάτων. Τα οστά του εντοπίστηκαν στην περιοχή του Τζιάους σε ομαδικό τάφο και η κηδεία του τελέστηκε τον Αύγουστο του 2009.

Στο Τζιάος χάθηκαν τα ίχνη και του Νίκου Παντελή, ο οποίος είχε καταταγεί στο 305 Τάγμα Πεζικού και αργότερα στο 398 ΤΠ. Τα ίχνη του χάθηκαν στις 14 Αυγούστου κατά τη διάρκεια μαχών και έκτοτε η τύχη του αγνοείται.

Ο Ανδρέας Πποϊράζη ήταν πατέρας έξι παιδιών και ο Αντώνης Αντωνίου πατέρας οκτώ παιδιών. Συνελήφθησαν στο Στρογγυλό από ένοπλους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι τους οδήγησαν μαζί με άλλους άνδρες προς το τουρκοκυπριακό χωριό Σίντα, όπου βρέθηκαν και τα οστά τους σε ομαδικό τάφο κατά τις εκταφές το 2009 και 2010. Η ταφή τους έγινε στο Δάλι το 2016.

Ο Ανδρέας Ταλιαδώρος από το Δάλι, πατέρας ενός ανήλικου παιδιού, υπηρετούσε στο 70 Τ.Μ. μαζί με άλλους άνδρες του Τάγματος και, ενώ τάχθηκαν σε αποστολή ναρκοθέτησης της περιοχής Καραβά-Λαπήθου, εγκλωβίστηκαν εντός της Λαπήθου από τα τουρκικά στρατεύματα. Κατά την πορεία της ομάδας του, για να εξέλθουν του κλοιού των τουρκικών στρατευμάτων, ενέπεσαν σε ενέδρα των τουρκικών στρατευμάτων και κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πυρών χάθηκαν τα ίχνη του.

Μια άλλη ομάδα ηρώων από τις κοινότητες της Νότιας Λευκωσίας είναι οι 18χρονοι στρατιώτες που υπηρετούσαν τη θητεία τους στο 286 ΤΠ στην Κοκκινοτριμιθιά. Οι άνδρες του 286 ενεπλάκησαν σε μάχες με τα τουρκικά στρατεύματα σε περιοχή του Αγίου Ερμολάου. Στη συνέχεια, και μετά από οδηγίες για απαγκίστρωση από την περιοχή, μαζί με ακόμη 22 άνδρες του τάγματός τους έφθασαν μέχρι την περιοχή της Αγίας Μαρίνας Σκυλλούρας, όπου και έδωσαν νέα μάχη με τα τουρκικά στρατεύματα, λαμβάνοντας θέσεις σε υψώματα.

Μεταξύ αυτών ο Μάρκος Πιττή που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία το 1974 και τα οστά του εντοπίστηκαν στην περιοχή που έγινε η μάχη, ενώ η ταφή του τελέστηκε το 2017 στο Δάλι. Στις ίδιες μάχες χάθηκαν τα ίχνη και του Θεόδουλου Θεοδούλου από το Παλαίκυθρο, η ταφή του οποίου έγινε το 2017 στο Πέρα Χωριό Νήσου, καθώς επίσης και του Παράσχου Ιωνά από τη Νήσου που συμμετείχαν στην απόκρουση των τουρκικών επιθέσεων στην επαρχία της Κερύνειας.

Στο ίδιο Τάγμα, το 286, υπηρετούσε και ο Κωνσταντίνος Καψοκάρτης από τα Λύμπια, που επίσης υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία. Τα ίχνη του Καψοκάρτη χάθηκαν στις 6 Αυγούστου του 1974 στην περιοχή της Λαπήθου και του Καραβά. Τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στη Λάπηθο, ενώ τάφηκε το 2010 στα Λύμπια.

Μια άλλη μικρή ηρωική ομάδα νέων της περιοχής, εν μέσω των τραγικών γεγονότων του 1974, υπηρετούσαν τη θητεία τους στο 361 ΤΠ με έδρα το Συγχαρί. Ανάμεσά τους ο Νίκος Περικλέους από το Δάλι, ο Αλέξανδρος Ολυμπίου από τα Λύμπια και ο Μηνάς Παπαβασιλείου από το Πέρα Χωριό Νήσου.

Οι Περικλέους και Ολυμπίου έλαβαν μέρος στις μάχες του Αγίου Επικτήτου, ενώ τελευταία φορά θεάθηκαν βόρεια της Κυθρέας. Τα οστά τους εντοπίστηκαν έξω από το χωριό Κορνόκηπος. Η κηδεία του Περικλέους τελέστηκε τον Απρίλιο του 2013 στο Δάλι και του Ολυμπίου το 2020 στην Αγλαντζιά. Τα ίχνη του Παπαβασιλείου χάθηκαν στις 14 Αυγούστου του 1974 στην Κλεπίνη μετά από σκληρές συγκρούσεις με τα στρατεύματα κατοχής, ενώ τα οστά του εντοπίστηκαν στο Λευκόνοικο, με την ταφή του να τελείται φέτος τον Φεβρουάριο στο Πέρα Χωριό.

Ο Γιώργος Μιχαήλ από το Δάλι και ο Μιχάλης Σάββα από τα Λύμπια υπηρετούσαν στο 211 ΤΠ. Αμφότεροι, πριν κλείσουν τα 20 τους χρόνια, ρίχτηκαν στη μάχη και συμμετείχαν στην υπεράσπιση της Λευκωσίας, στη Γραμμή Τράχωνα-Ομορφίτα-Νεάπολη-Βόρειου Πόλου. Ο Μιχαήλ τραυματίστηκε στο πόδι κατά τη διάρκεια της απαγκίστρωσης και εγκλωβίστηκε σε περιοχές που κατέλαβαν οι Τούρκοι. Τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο σε περιοχή της κατεχόμενης Λευκωσίας το 2015 και τάφηκε τον Σεπτέμβριο του 2017 στον Τύμβο Μακεδονίτισσας.

Τα ίχνη του Σάββα χάθηκαν στις 23 Ιουλίου 1974 μετά από σκληρές μάχες του τάγματος του, του ηρωικού 211 ΤΠ με τα τουρκικά στρατεύματα. Ενώ επικρατούσε εκεχειρία, οι Τούρκοι επιτέθηκαν και περικύκλωσαν το φυλάκιο, το οποίο τελικά κατέλαβαν. Τα οστά του εντοπίστηκαν το 2015 σε ομαδικό τάφο, ο οποίος εντοπίστηκε σε περιοχή της κατεχόμενης Λευκωσίας και τάφηκε επίσης το 2017 στα Λύμπια.

Από τα Λύμπια ήταν και ο Ελευθέριος Κουζαπάς, ο οποίος το 1974 υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 399 ΤΠ στο Μπογάζι της Αμμοχώστου. Τα ίχνη του χάθηκαν κατά τη διάρκεια μαχών στην περιοχή της Άσπρης Μούττης, βόρεια του Δικώμου. Εκεί, στην Άσπρη Μούττη, εντοπίστηκαν και τα οστά του, ενώ η κηδεία του τελέσθηκε τον Σεπτέμβριο του 2017.

Ο Θεόδωρος Παπακωνσταντή, επίσης από τα Λύμπια, υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 281 ΤΠ. Το Τάγμα του δέχθηκε αεροπορική επίθεση από τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα, με αποτέλεσμα ο Παπακωσταντή να βρει ηρωικό θάνατο και να ταφεί μαζί με τους υπόλοιπους πεσόντες στο χωριό Κοντεμένος. Τα οστά του εντοπίστηκαν το 2013 και τάφηκε το 2016 στη γενέτειρά του.

Ο Γιώργος Γεωργίου από το Πέρα Χωριό Νήσου, πατέρας ενός ανήλικου τότε παιδιού, ανήμερα της πρώτης φάσης της εισβολής κατετάγη ως έφεδρος στο 226 ΤΠ, παρά το γεγονός ότι υπηρέτησε τη θητεία του ως καταδρομέας στην 31η Μοίρα Καταδρομών (Μ.Κ.), λόγω της ανάγκης για άμεση κατάταξη στο κοντινό σημείο διαμονής του. Τα ίχνη του χάθηκαν στις 14 Αυγούστου του 1974, σαν σήμερα, ανήμερα της δεύτερης φάσης της εισβολής στην περιοχή Τραχωνίου Κυθρέας-Μιας Μηλιάς μετά από σκληρές και άνισες μάχες με τα τουρκικά στρατεύματα. Τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στην περιοχή του τουρκοκυπριακού χωριού Μόρα από εκταφές το 2011 και η ταφή του τελέστηκε το 2015.

Ο Κωστάκης Λάμπρου από το Δίκωμο κατετάγη ως έφεδρος στο 301 ΤΠ. Έλαβε μέρος στις συγκρούσεις με τα τουρκικά στρατεύματα στην περιοχή του χωριού Τρούλλοι Λάρνακας, όπου τραυματίστηκε θανάσιμα από βλήμα όλμου. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Λάρνακας και τάφηκε στις 20 Αυγούστου του 1974 στη Νήσου.

Ο Αντώνης Θεοδούλου από την Τύμπου εκτελούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 251 ΤΠ που είχε έδρα τη Γλυκιώτισσα. Μετά από επίθεση των Τούρκων κατά των θέσεών τους με άρματα μάχης και της προέλασης του εχθρού, τα ίχνη του Θεοδούλου χάθηκαν. Τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο σε περιοχή του χωριού Καζάφανι το 2010 και το 2014 και η ταφή του έγινε στη Νήσου το 2018.

Ο Βαρνάβας Κούβαρος από τη Νήσου, πατέρας δύο παιδιών, κατετάγη ως έφεδρος ανήμερα της εισβολής. Τάχθηκε να υπηρετήσει σε φυλάκια στο χωριό Γέναγρα και έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στον δρόμο Γενάγρων-Πυργών στις 12 Αυγούστου, δύο μέρες πριν από τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής. Η ταφή του έγινε την ίδια μέρα στη Νήσου.

Ο Παναγιώτης Καράντωνας δήλωσε παρών στο κάλεσμα της πατρίδας και κατετάγη ως έφεδρος καταδρομέας στην 33η Μ.Κ. στο Πέλλα Πάις. Έλαβε μέρος μαζί με άλλους καταδρομείς της 33ης Μ.Κ. στη ριψοκίνδυνη αποστολή στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα στις 20 Ιουλίου, ενώ τα χαράματα της επομένης μέρας διαπιστώθηκε ότι ο Καράντωνας ήταν ανάμεσα στους απόντες. Τα οστά του εντοπίστηκαν το 2017 σε ομαδικό τάφο στην περιοχή του Αγίου Ιλαρίωνα και τάφηκαν τον Ιούλιο του 2021 στο Πέρα Χωρίο.

Μια άλλη εκλεκτή ομάδα ηρώων που τιμούμε σήμερα είναι αυτοί που θυσιάστηκαν για την πατρίδα μια δεκαετία πριν από την τουρκική εισβολή του 1974. Οι Δαλίτες Μιχάλης Σολομώντος, Γεώργιος Εικοσάρης και Δημήτρης Χάματσος. Ο Γιώργος Ξενοφώντος και ο Σταυράκης Χριστοδούλου από Πέρα Χωριό Νήσου και Νήσου. Όλοι έδωσαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της τουρκανταρσίας.

Ειδικότερα, ο Δαλίτης Μιχάλης Σολομώντος στις 25/06/1964 μετέβαινε στη δουλειά του στην Παλλουριώτισσα. Στον δρόμο τον συνέλαβαν ένοπλοι Τουρκοκύπριοι και έκτοτε τα ίχνη του χάθηκαν. Τα οστά του Σολομώντος εντοπίστηκαν από εκταφές στην περιοχή του Χαμίτ Μάντρες και η ταφή του έγινε το 2014 στο Δάλι.

Ο Γεώργιος Εικοσάρης, τον Αύγουστο του 1964, υπηρετούσε στην τότε νεοσύστατη Εθνική Φουρά και κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στον Παχύαμμο Τυλληρίας τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στο πρόχειρο νοσοκομείο στον Παχύαμμο. Στις 09/08/1964 το νοσοκομείο κτυπήθηκε από βόμβες τουρκικού αεροπλάνου και ο Εικοσάρης ήταν μεταξύ αυτών που έχασε τη ζωή του. Τα οστά του εντοπίστηκαν από εκταφές στο χώρο του τότε πρόχειρου νοσοκομείου Παχυάμμου και τάφηκε τον Αύγουστο του 2020 στο Δάλι.

Ο Δημήτρης Χάματσος έλαβε μέρος ως εθελοντής στις μάχες του Αγίου Σωζόμενου και τραυματίστηκε θανάσιμα, ενώ μετέφερε τραυματισθέντα αστυνομικό πιο πίσω από το πεδίο των συγκρούσεων, για να τον περιθάλψει.

Ο Γιώργος Ξενοφώντος και ο Σταυράκης Χριστοδούλου ήταν 21 και 20 ετών, αντίστοιχα, όταν κατετάγησαν κι αυτοί ως εθελοντές στην Εθνική Φρουρά. Αμφότεροι έπεσαν ηρωικά στις 6 Αυγούστου στις μάχες της Μασούρας κατά τη διάρκεια συγκρούσεων για καταστολή της τουρκανταρσίας.

Η αναφορά σε ένα έκαστο από τους ηρωικώς μαχόμενους πεσόντες και αγνοούμενους μας έγινε με σκοπό να θυμίζει το χρέος και την ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας να διατηρήσουμε ανεξίτηλη τη μνήμη τους.

Το σημερινό κάλεσμα είναι μια πράξη ευθύνης, για την οποία θα ήθελα να συγχαρώ, εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον νεοσύστατο Δήμο Νότιας Λευκωσίας-Ιδαλίου, την Πολιτιστική Επιτροπή του Δήμου και ειδικότερα τον Δήμαρχο δρα Σταύρο Χατζηγιάννη, καθώς και τους Αντιδημάρχους και Δημοτικούς Συμβούλους για αυτή τους την πρωτοβουλία, και να ευχηθούμε ό,τι καλύτερο στο σημαντικό έργο που έχουν αναλάβει.

Οι 59 ιστορίες ανθρώπων που τιμούμε σήμερα, κάθε μια σαν κομμάτι ψηφιδωτού, δημιουργεί την τραγική εικόνα των γεγονότων του 1974 και του 1963-1964.

Πενήντα εννέα άνθρωποι, που ξεκίνησαν από τις κοινότητες της περιοχής, αναμετρήθηκαν με τον εχθρό και έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομά τους σε μια από τις τραγικότερες σελίδες της κυπριακής ιστορίας. Δεν δείλιασαν, δεν οπισθοχώρησαν, δεν σκέφτηκαν ούτε λεπτό να εγκαταλείψουν τη μάχη. Ρίχθηκαν σε αυτή και τήρησαν στο ακέραιο τον όρκο που έδωσαν, πολεμώντας για την υπεράσπιση της πατρίδας μας μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους.

Γι’ αυτό διατηρούν μια θέση στο μνημείο των αθανάτων. Είναι για αυτό που τέτοιες πρωτοβουλίες, όπως η σημερινή, μας υπενθυμίζουν τη βαριά κληρονομιά, που οι ήρωές μας και οι οικογένειές τους κληροδοτούν στις νέες γενιές, κρατώντας τη μνήμη τους άσβεστη και αθάνατη στο πέρασμα των χρόνων.

Δικό μας καθήκον είναι να διασφαλίσουμε πως η θυσία τους θα συνεχίσει να τιμάται. Δική μας υπόσχεση είναι πως θα συνεχίσουμε ακατάπαυστα και με συνέπεια, με όλες μας τις δυνάμεις μέχρι τη διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου μας αγνοουμένου.

(ΡΜ/ΜΣ/ΓΣ)